23 Kasım 2006

sabah vapura bindim, vapurun iskelede sabit durmasını sağlayan ipleri koptu ben biner binmez. nasıl heyecan oldu birden. garip bir sevinç oldu içimde. macera yaşayacağız diye mi, mağdur olmak o an hoşuma gitti diye mi anlayamadım. ama vapur açıklara sürükleniyor, hatta batıyor, kayboluyoruz fikri hoşuma gitti nedense. günlük hayatın gidişine dur demek için iyi bir kapı açabilir diye düşünmüş olabilirim.

1 yorum:

Adsız dedi ki...

Bende 3-4 gun once yasadigim sehre kar yagmaya basladigimda benzer seyler hissettim. Nefes alayi guclestiren havada bastigim yerlerin ayagimin altinda gicirdiyarak coktugu saatlerde yagan karin sabaha kadar hic durmadan yagmasini, tum yollarin kapanmasini, gunlerce evden cikamadan yorganin altinda caresiz ve dusuncelerden uzak yatmayi istedim. Yada birkac gunlugune unutulmayi, gunluk sorumluluklarimdan kacmayi