yazı yazarken ne kadar da kendimi kastığımı, çoğunlukla gizlemeye çalıştığımı farkediyorum. yaşarken de öyle. aslında konuşurken daha rahatım. daha rahatım derken, daha rahat saklayabiliyorum kendimi, hem kendim de çok farketmeden. oysa yazarken hep farkediyorum kulağımda bir ses başka şeyler söylüyor ve ben duymamazlıktan gelmeye çalışıyor, ama yine de hep rahatsız bir ruh haliyle bitiriyorum sözcükleri. oysa kötü birşey söylemiyor kendisi. ben de varım burada, bak aslında kolunum senin , bacağınım diyor. oysa ben kasıyorum kendimi onu dinlememek için. dinlemeye başlarsam ikimiz içinde faydası olur diye düşünüyorum artık.